Sozialhilfe

we wszyskich świyntych sie to dzioło.

i stoja sie dzisioj na Michałkowickij, na cmyntorzu pod kościołym, bo czekom na bracika, i podłazi do mie straszo baba pod krykom param z synym i pado – mogę pana wspomóc? (sic!);

i jo wyciongom do nij rynka, bo myśla, że baba sie zmachała i sce sie łoprzeć ło mie i padom ij – mom pani pomóc? A łona łotwyro swoja dłoń i sce mi dować pjondze, po zotòwce, dwa zote, i zaś sie pyto czy mo mie wspomóc;

padom ij – pani, dejcie mi pokój, jo niy sca waszych pjyndzy! Baba sie paczy na mie jak na ciula, kery nie chce brać jak mu dajom, ij syn tysz krynci nosym, i łostatni roz sie mie pyto czy aby na pewno niy sca, żeby mie wspomóc; padom ij, że nie sca; baba łodłazi z synem w kierunku grobów.

i jaki wniosek sie nasuwo – jak jo by wiedzioł, że ludzie tak chyntnie scom mie wspomóc, to bych sztand na cmyntorzu rozłożył i moje hefty i cedeki z ceraty ludziom pociskoł.

a mogłech sie ubrać niy po rapersku, we flauszowy płaszcz, halbki, gangol, binder założyć i żodyn za żebraka by mie niy wzion.

Aleksander Sleńdziński – Żebrak na cmentarzu